Ég hóf störf í sendiráði Íslands í Beijing árið 1999. Ég var þá einstæð móðir og flutti með Þröst son minn þangað. Við höfðum aldrei komið til Kína og ég hafði alls ekki leitt hugann að því að búa þar. Upplifun mín var að það væri gaman, yndislegt og öruggt að búa í Beijing, allar samgöngur væru til fyrirmyndar þó að umferðin væri þung og umferðarmenningin skrautleg. Þröstur fékk skólavist í góðum alþjóðlegum skóla. Ég fékk ökuréttindi í Kína og eftir þriggja mánaða búsetu var ég komin á minn eigin bíl og fór allra minna ferða akandi. Ég gleymi ekki morgninum þegar ég vissi að ég elskaði að búa í Kína. Þá hafði ég verið um átta mánuði í borginni og var á leið til vinnu. Allt í einu sveigði umferðin mjúklega til hliðar meðan kínverskur maður um áttrætt hjólaði á móti umferðinni á miðri götu, í Mao-fötum, með hringlaga gleraugu, stráhatt og apa á stýrinu. Enginn kippti sér sérstaklega upp við þetta heldur hliðraðist umferðin aðeins til. Mikið hefur verið rætt um mengun í Beijing og eitthvað er til í því þótt ég sé ekki alltaf sátt við fréttaflutninginn. Þetta var ekki svona slæmt á árunum sem ég bjó þar og þegar ég var í Beijing 2014, 2016 og 2017 þá kom mengun varla við sögu. Kínverjar hafa nefnilega spýtt verulega í og eru að vinna ötullega í orkuskiptum með því að þróa græna tækni og fjárfesta í raforkuvinnslubúnaði sem notar endurnýjanlegar eða lágkolefnisorkulindir. Til þess að ráða við heimilislífið réð ég svokallaða „frænku“ eða Ayi. Mín Ayi var stórkostlegur karakter og einn sá besti kokkur sem ég hef kynnst á ævinni. Þessi yndislega vinkona tók okkur að sér og breytti lífi mínu. Ég var þessi týpíska íslenska kona sem vann of mikið, strögglaði milli mánaðamóta auk þess sem ég var týnd í tímahraki og samviskubiti. Einstæðar mæður voru ekki algengar í Kína á þessum árum en við mættum aldrei fordómum. Ég lærði það af Ayi að við erum öll eins í grunninn. Ein besta saga sonar míns var þegar við vorum nýflutt til Kína. Ég fór beint til vinnu en sonurinn naut þess að ferðast um Beijing með Ayi á bensínhjóli. Þau voru að koma úr slíkum leiðangri þegar hann hringdi í mig í vinnuna og sagði mér að hún hefði keypt fyrir hann gæludýr, þrjá litla fiska. Við þrjú eyddum svo kvöldinu í það að nefna fiskana og gefa þeim að borða en þeir fengu að gista í stórum potti og hafði ég hafði lofað að kaupa fiskabúr strax daginn eftir. Næsta dag hringdi Þröstur í vinnuna hágrátandi og kom ekki upp orði. Ég rauk heim og sá að Ayi hafði hreint ekki verið að gefa honum gæludýr, heldur að kaupa í matinn. Þarna lágu þeir, allir þrír, nýsteiktir tilbúnir í kvöldmat. Mér finnst Kínverjar almennt vera vingjarn legir, hjálpsamir, glaðlegir og skemmtilega beinskeyttir. Það er ekki óvanalegt að heyra Kínverja koma með hreinskilnar athugasemdir varðandi útlit, holdafar eða einkalíf viðkomandi. Það er þó ekki illa meint en þessi hreinskilni Kínverja stuðar stundum Vesturlandabúa. Auðvitað er þetta bara menningarmunur og honum ber að fagna. Ég nefndi á fundi við ráðamenn í Kína árið 2014 að mig langaði að kynna íslenskum börnum og unglingum kínverska menningu. Nokkrum dögum síðar kom bréf þar sem mér var boðið að koma með börn og unglinga á listahátíð í Tianjin í Kína árið 2015. Ég var í stjórn Kínversk-íslenska menningarfélagsins í tíu ár svo það lá beinast við að keyra verkefnið í gengum KÍM. Við fórum með fyrsta hópinn út sumarið 2015 og næsta hóp 2018. Nú hafa nær 20 unglingar kynnst kínverskri menningu í gegnum jafningja sína en um 40 þjóðir sækja hátíðina heim. Margir virðast hafa sterkar neikvæðar skoðanir á Kína, ekki síst þeir sem hafa ekki komið þangað. Íslendingar eru gjarnir á að vilja leiðbeina og gefa Kínverjum ráð um það hvernig þeir eiga að hafa og gera hlutina. Ég hef því oft spurt fólk: „Hvernig myndir þú bregðast við ef tæplega 1.500 milljónir manns mótmæltu á Austurvelli og annar eins fjöldi mótmælti einhverju ákveðnu málefni á kommentakerfinu?“ Einhverra hluta vegna er lítið rætt um það sem vel er gert og frammúrskarandi, m.a. sá árangur kínverja að að hefja nokkur hundruð milljónir manna upp úr fátækt á aðeins 30 árum - það eru fáir sem leika það eftir og finnst mér það eftirtektarvert. Guðrún Margrét Þrastardóttir fyrrverandi starfsmaður sendiráðs Íslands í Beijing

Comencé a trabajar en la Embajada de Islandia en Beijing en 1999. Era madre soltera y me mudé con mi hijo Thrust allí. Nunca habíamos venido a China y no había pensado en vivir allí. Mi experiencia fue que fue divertido, maravilloso y seguro vivir en Beijing, todo el transporte fue ejemplar a pesar de que el tráfico era pesado y la cultura del tráfico decorativa. Throsta recibió una educación en una buena escuela internacional. Obtuve una licencia de conducir en China y después de tres meses de residencia, me subí a mi propio automóvil y realicé todos mis viajes. No olvido la mañana en que supe que me encantaba vivir en China. Luego había estado en la ciudad durante unos ocho meses y me dirigía al trabajo. De repente, el tráfico se desvió suavemente hacia un lado cuando un hombre chino a los ochenta pedaleó contra el tráfico en el medio de la calle, con ropa de Mao, con gafas circulares, sombreros de paja y monos en el volante.Nadie miró específicamente esto, pero el tráfico fue solo compensado. Se ha hablado mucho sobre la contaminación en Beijing y hay algo al respecto, aunque no siempre me siento cómodo con las noticias. No fue tan malo en los años que viví allí y cuando estuve en Beijing en 2014, 2016 y 2017, la contaminación apenas me vino a la mente. De hecho, los chinos se han acelerado significativamente y están trabajando diligentemente en intercambios de energía mediante el desarrollo de tecnologías ecológicas e invirtiendo en equipos de generación de electricidad que utilizan fuentes de energía renovables o bajas en carbono. Para hacer frente a la vida hogareña, contraté a una llamada "tía" o Ayi. Mi Ayi fue un personaje fabuloso y uno de los mejores chefs que he conocido. Esta encantadora amiga nos cuidó y cambió mi vida. Era esta típica mujer islandesa que trabajaba demasiado, luchaba entre meses y me perdía en limitaciones de tiempo y un poco de conciencia.Las madres solteras no eran comunes en China durante estos años, pero nunca enfrentamos prejuicios. Aprendí de Ayi que básicamente todos somos iguales. Una de las mejores historias de mi hijo fue cuando nos mudamos recientemente a China. Fui directamente a trabajar pero a mi hijo le gustaba viajar por Beijing con Ayi en una bicicleta de gasolina. Venían de esa misión cuando me llamó al trabajo y me dijo que ella le había comprado mascotas, tres peces pequeños. Los tres pasamos la noche mencionando a los peces y dándoles comida, pero se les permitió permanecer en una olla grande y prometí comprar un acuario al día siguiente. Al día siguiente, Throost llamó al trabajo en voz alta y no se presentó. Me apresuré a casa y vi que Ayi simplemente no le había estado dando una mascota, sino que estaba comprando comida. Allí yacían, los tres, recién preparados para la cena. Creo que los chinos son generalmente amigables rodamientos, huesos serviciales, alegres y agradables.No es inusual escuchar a los chinos hacer comentarios sinceros sobre su apariencia, carne o privacidad. Sin embargo, no es malo, pero esta honestidad china a veces apoya a los occidentales. Por supuesto, esto es solo una diferencia cultural y debe celebrarse. Mencioné en una reunión con líderes chinos en 2014 que quería presentarles a los niños y adolescentes islandeses la cultura china. Unos días más tarde, se envió una carta pidiéndome que llevara a niños y adolescentes a un festival de arte en Tianjin, China, en 2015. Estuve en el consejo de la Sociedad Cultural China-Islandesa durante diez años, por lo que se centró en ejecutar el proyecto en KIM. Fuimos con el primer grupo en el verano de 2015 y el siguiente grupo en 2018. Ahora, casi 20 adolescentes han llegado a conocer la cultura china a través de sus pares, mientras unas 40 naciones asisten al festival. Muchas personas parecen tener fuertes puntos de vista negativos sobre China, especialmente aquellos que no han venido allí.Los islandeses están ansiosos por guiar y dar consejos chinos sobre cómo hacer y hacer cosas. Entonces, a menudo le he preguntado a la gente: "¿Cómo reaccionaría si cerca de 1,500 millones de personas se opusieran al Austurvöllur y otro objetara algunos problemas específicos en el sistema de comentarios?" El éxito de los chinos es comenzar a sacar a cientos de millones de personas de la pobreza en solo 30 años. Son pocos los que lo juegan y lo encuentro notable. Gudrún Margrét starrastardóttir, ex empleado de la Embajada de Islandia en Beijing