Ég er formaður Íslensk-kínverska viðskiptaráðsins (ÍKV) og er einnig framkvæmdastjóri fyrirtækisins Okkar konur í Kína (OK ehf.) sem rekur ferðaskrifstofuna Iceland Europe Travel. Ég ákvað að venda kvæði mínu í kross árið 2007 þegar ég fell út af þingi í kosningum og halda til náms í Kína. Upphaflega áætlunin hjá okkur var að dvelja í 1-2 ár þar eystra en þetta varð upphafið að löngu Kínaævintýri, sem stendur enn. Ég stundaði nám í kínversku við Xiamenháskólann í Fujian-héraði á árunum 2007-2008 og bjó síðan í Xiamen til ársins 2011. Á Xiamen-árunum rak ég með yngri syni mínum hótelið Boutique Rendezvous í Xiamen í uppgerðri kínverskri villu sem byggð var um 1930. Áþessum árum ferðuðust við mikið um landið þvert og endilagt, bæði með Íslendingahópum og við hjónin tvö saman. Ég fór fyrst til Kína í janúar 2004 með öðrum fulltrúum forsætisnefndar Alþingis til Beijing. Eftir fundahöldin fengum við tækifæri til að ferðast um og heimsækja Tíbet, Chengdu og Sjanghæ. Ég fór síðan aftur til Kína árið 2005 í fylgdarliði þáverandi forseta Íslands, Ólafs Ragnars Grímssonar, í Kínaferð hans. Í fyrstu ferðum mínum til Kína kom mér mest á óvart hin almenna snyrtimennska Kínverja og gífurleg fjölbreytni, jafnt landslags og kínversku þjóðarinnar. Hafði ég orð á því við fjölskylduna að ef að því kæmi að við ættum þess kost að flytja og búa erlendis í einhvern tíma, þá væri Kína orðið nánast fyrsti valkostur. Seinna kom ég vissulega til bæja, borga og í sveitir þar sem húskostur, kjör fólks og allur aðbúnaður á töluvert í land með að jafnast á við aðstæður sem þykja orðið sjálfsagar víðast hvar.Kínversk stjórnvöld, eins og annars staðar, leggja sig líka fram við að hindra „flótta“ unga fólksins til borganna í austurhlutanum með alls kyns landsbyggðaúrræðum. Mér finnst umræðan á Vesturlöndum um Kína fremur undarleg og villandi. Ég hef orðið vör við þetta á eigin skinni og finnst oft að tali ég fyrir kostum Kína og Kínverja gæti stundum töluverðrar tortryggni. Ég tel að þetta sé byggt á þekkingarleysi. Fyrir nokkru las ég í China Daily klausu um hjón í Sjanghæ sem áttu erfitt um vik og höfðu bundið barnið sitt við staur meðan þau voru að vinna. Vakti þetta mikla hneykslan í Kína. Svo liðu nokkrar vikur og þá las ég um þetta í einhverjum íslenskum fjölmiðli eins og þetta væri einkennandi fyrir daglegt líf í Kína og um umönnun barna. Við sem höfum búið í Kína höfum allt aðra sýn. Enginn þeirra sem við hittum að máli talaði um að Kína hefði ráðist inn í Tíbet og þeir Tíbetar sem við höfum hitt og rætt við hafa talað nokkuð frjálslega um þessi málefni. Kína frelsaði þá undan lénsveldinu því þarna bjó fólk íhálfgerðu þrælahaldi fámenns hóps landeigenda. Okkur var m.a. bent á að stjórnvöld í Kína hefðu byggt upp skólakerfið, tryggt jafnrétti til náms og byggt upp alla innviði. Þeir hefðu að vísu viljað halda sjálfræði yfir auðlindum en það væri ekki bæði haldið og sleppt. Þegar ég horfi til baka get ég fullyrt að okkur öllum hafi alls staðar verið vel og vinsamlega tekið og alltaf mættum við vingjarnlegu viðmóti og móttökum. Ég las og lærði mikið á fyrstu árunum, um kínverskt samfélag, sögu Kína og menningu og bjó fyrir vikið að víðari og dýpri skilning á þessari duglegu þjóð en ella. Þjóðfélagsbreytingarnar á rétt um 100 árum eru tröllslegar og sögur eldra fólks úr öllum stéttum og störfum sem tók þátt 20. aldar uppbyggingu Alþýðulýðveldisins, eru oft á tíðum lyginni líkastar, og lýsa ótrúlegri þrautseigju og eljusemi kínverskrar alþýðu. Það setur að mér nokkurn ugg þegar ég heyri frá sífellt fleiri útlendingum í Kína að viðskiptastríðið sem Bandaríkin hófu við Kína virðist víða hafa leitt af sér eins konar óvild almennings, ekki aðeins gagnvart Bandaríkjamönnum heldur Vesturlandabúum almennt. Ég vona bara að þetta sé orðum aukið og treysti því að okkur Íslendingunum verði áfram vel tekið með virðingu og vinsemd.

Soy la Presidenta del Consejo de Comercio Islandés-Chino (IKV) y también soy la Directora Gerente de Nuestra empresa Mujeres en China (OK ehf.), Que dirige la agencia de viajes Iceland Europe Travel. Decidí darle la espalda a la cruz en 2007 cuando abandoné el parlamento en las elecciones y seguí estudiando en China. Inicialmente, nuestro plan era permanecer durante 1 o 2 años en el este, pero esto se convirtió en el comienzo de una larga aventura en China, que todavía está en pie. Estudié chino en la Universidad de Xiamen en la provincia de Fujian entre 2007 y 2008 y luego viví en Xiamen hasta 2011. Durante los años de Xiamen, dirigí a mi hijo menor, el Hotel Boutique Rendezvous en Xiamen, con una villa china construida alrededor de 1930. Durante estos años, viajamos mucho por todo el país, tanto con islandeses como con la pareja. Fui a China por primera vez en enero de 2004 con otros representantes de la comisión parlamentaria en Beijing.Después de la reunión, tuvimos la oportunidad de viajar y visitar Tibet, Chengdu y Shanghai. Luego volví a China en 2005 para acompañar al entonces presidente de Islandia, Ólafur Ragnar Grímsson, en su viaje a China. En mis primeros viajes a China, me sorprendió mucho la belleza general del pueblo chino y la inmensa variedad, tanto paisajística como nacional. Si hubiera hablado con mi familia de que si alguna vez tuviéramos la oportunidad de mudarnos y vivir en el extranjero durante algún tiempo, China se habría convertido casi en la primera opción. Más tarde, ciertamente llegué a pueblos, ciudades y zonas rurales allí opciones de vivienda, preferencias de las personas y todas las instalaciones en un número considerable de países para que coincida con las condiciones que se han vuelto evidentes en la mayor parte del país. Todo tipo de remedios rurales.Encuentro la discusión en Occidente sobre China bastante extraña y engañosa. He notado esto en mi propia piel y a menudo pienso que hablo en beneficio de China y que los chinos a veces pueden sospechar mucho. Creo que esto se basa en la falta de conocimiento. Hace algún tiempo, leí en la cláusula China Daily sobre una pareja en Shangai que tuvo dificultades entre ellos y que ataron a su bebé a un poste mientras trabajaban. Esto causó el gran escándalo en China. Luego pasaron unas semanas y luego leí sobre eso en algunos medios islandeses, ya que era característico de la vida cotidiana en China y sobre el cuidado de los niños. Los que hemos vivido en China tenemos una visión completamente diferente. Ninguna de las personas que conocimos mencionó que China había invadido el Tíbet y los tibetanos que conocimos y discutimos que hemos hablado con bastante libertad sobre estos temas. Luego, China se liberó del dominio de la dominación, donde la gente vivía en la esclavitud moderada de un pequeño grupo de terratenientes. EstábamosSeñaló que el gobierno chino había construido el sistema escolar, asegurado la igualdad para la educación y construido toda la infraestructura. Por supuesto, hubieran querido mantener la autoridad sobre los recursos, pero eso no se mantendría ni se liberaría. Cuando miro hacia atrás, puedo decir que todos hemos sido acogedores y amables en todas partes, y siempre hemos tenido una cálida bienvenida y recepción. Leí y aprendí mucho en mis primeros años, sobre la sociedad china, la historia y la cultura de China, y como resultado, desarrollé una comprensión más amplia y profunda de esta próspera nación. Los cambios en la sociedad a lo largo de 100 años son triviales y las historias de personas mayores de todas las profesiones y profesiones que participaron en la construcción de la República Popular del siglo XX son a menudo mentiras y representan la increíble perseverancia y evasión del pueblo chino.Me sorprende cuando escucho de más y más extranjeros en China que la guerra comercial que Estados Unidos comenzó con China parece haber resultado en muchos tipos de hostilidad pública, no solo para los estadounidenses sino también para Occidente en general. Solo espero que estas palabras se hayan incrementado y confío en que los islandeses sigamos siendo bien recibidos con respeto y amabilidad.